Día Mundial de Todo
porque desta vez me apetecía
Case non lembro ser pequena, pero as poucas lembranzas que teño están plagadas de libros. Dende que mamá nos lera a miña irmá antes de durmir ata a hora de ler antes de durmir cando xa podiamos facelo nós mesmas. Lembro coller todo o que me caese nas mans. Case sempre eran novelas, por suposto. A poesía chegou á miña vida máis tarde e por iso o recordo.
Os meus primeiros anos de adolescente lía a Irene X, a Elvira Sastre. Logo a algún home que outro que hoxe penso que non merece mención. Non tiñan que ver coa poesía que tiña que estudar no instituto pero conectaba comigo dalgunha maneira indescriptible para min. Logo chegou a paga de dez euros semanais cando se podía. Diego e mais eu entrabamos cos nove euros que sobraban de tomar un café (porque os cafés valían un euro) nesa cadena de librerías verdes. Na miña casa sempre houbo moitos libros, pero non moita poesía. Para loitar contra a falta de referencias sentabamos no chan e liamos as primeiras páxinas e as sinopsis e, sobre todo, as etiquetas do prezo. Así comecei a descubrir autores, intentando non chegar ós oito euros (daquela era posible) en libros que me durasen para a semana. Quedaba cos que valían máis de dez euros para poder saber cantas semanas tiña que aforrar un euro ou dous para poder mercalo. Casi non lín outra cousa por un tempo.
Un día chegou ás miñas mans un libro de Benjamín Prado, do que non lembro o nome pero que sigue na estantería en casa de meus pais, no que falaba de diferentes poetas mulleres que se quitaran a vida. Así coñecín a Alejandra Pizarnik e a Alfonsina Storni e a moitas outras. Agasallei La extracción de la piedra de la locura a cada persoa cercana, penso que Xulia foi a primeira. Precisaba alguén con quen compartir isto. As antoloxías eran algo máis caras así que coñecín a obra das miñas autoras favoritas amodo e con paciencia. A antoloxía de Alfonsina Storni agasallouma Diego cando xa comezaba a intentar xuntar as palabras eu mesma (sen ser ás agochadas, quero dicir). Aínda lembro a dedicatoria. É o libro máis estropeado da miña colección e ten marcas de relerse mil veces. Tatuei un dos seus versos cando rematei o bacharelato. Agora está provisionalmente na estantería dunha amiga coa que comparto suficiente intimidade como pra deixarlle ver os tachóns e anotacións e as iniciais doutras persoas nas marxes. A poesía converteuse nalgo ó que non renunciar, nunha aspiración, nunha inspiración e nun recuncho de comprensión nos peores anos da miña vida. Merquei cada obra de Benedetti ata que os nomes de muller comezaron a ocupar máis e máis espazo. Que estas mulleres foran queer é unha casualidade ou nada que se lle pareza.
A poesía foi a única constante qu coñecín en anos convulsos dos que lembro mais ben pouco. Un puñado de xente comezou a ser testeuña dos meus propios e torpes inicios e me esforzaba en escribir sobre elis nos seus aniversarios ou cando me salvaban dalgunha crise. Hoxe a palabra poeta sígueme quedando grande, pero o camio está máis despexado, as lecturas comezan a escollerse con máis información, teño un gusto ou criterio propio. E comparto o que eu escribo. Sexa mellor ou peor.
Mentiríá se dixese que durante eses anos pensaba en publicar un libro algún día. Ou que o pensaba o ano pasado. Non obstante, pasou. Conseguín publicar un libro que fala do que máis me importa e importou na vida e que lle gustase a un puñado de persoas (entre as que non me atopo a metade dos días). Publiquei diarios íntimos apenas sen corrixir e poemas máis conscientes e falei da miña avoa a través do idioma, das lemranzas, do sexo, dos obxectos, das miñas propias penas. Perdín unha amiga e creceu un libro que é pra min a maneira de asegurar que o seu funeral non remata nunca, que todos os días podo lembrala.
Grazas, Diego, por esas primeiras excursións. Grazas, Xulia, por ter o primeiro poema que agasallei en papel aínda no corcho da túa habitación, tantos anos despois. Grazas a todas as amigas coas que compartín libros e charlas infinitas sobre eles en pisos onde non había de valor nada máis que iso. Grazas, mamá, por lerme todos os días. Grazas a quen fose que puxera Amodiño de García Teixeiro entre a sección dos nosos libros da clase de infantil.
Grazas a todas as que saben definir o que a poesía é e o que significa, porque eu non poderei. Hai tantas citas ó respecto que non podo escoller sen parecer cliché nin repetir algo que se dirá mil veces hoxe. Grazas á poesía pola amizade.